Bekijk deze bladzijde in het: Engels (English), Frans, Indonesisch, Portugees, Spaans

De Uittocht

Isaak, de zoon van Abraham, trouwde en werd de vader van een tweeling, Jacob en Esau. Later gaf God aan Jacob de naam “Israël”. En de lijn van Gods belofte werd via hem voortgezet.

Jacob kreeg twaalf zonen. Een van hen, Jozef, werd als slaaf verkocht door zijn eigen broers, maar door Goddelijke leiding werd hij later onderkoning van Egypte, onder de grote Farao.

Jozef, die een man van God was, vergaf zijn broers en nodigde al zijn familieleden uit om naar Egypte te verhuizen, zo redde hij ze uit de vreselijke hongersnood. Dus verhuisden de zeventig nakomelingen van Abraham, Isaak en Jacob, de ‘kinderen van Israël’, zoals men hen bleef noemen, naar Egypte, het land dat hen later als slaven ging beschouwen, precies zoals God aan Abraham had voorspeld.

Nu kregen de nakomelingen van Abraham veel kinderen en het land Egypte werd met hen vervuld. Maar een nieuwe Farao die Jozef niet gekend had begon zich daarover zorgen te maken.

Hij zei tegen de Egyptenaren: “Zie, het volk van de Israëlieten is groter en talrijker dan wij. Welnu laten we met beleid tegen hen optreden. Het gevaar zit erin, dat ze zich in een mogelijke oorlog wel eens bij onze vijanden zouden kunnen aansluiten en zich tegen ons keren.”

Dus maakten de Egyptenaren de Hebreeën tot slaven. De wrede slavendrijvers maakten het leven van de kinderen van Israël bitter door harde dwangarbeid. Maar hoe meer men hen onderdrukte des te meer vermenigvuldigden ze zich.

Toen beval de Farao de Hebreeuwse vroedvrouwen: “Wanneer jullie de Hebreeuwse vrouwen bij de bevalling helpen, laat dan de meisjes in leven, maar doodt alle pasgeboren jongetjes.”

Vertaald door: Josine