Bekijk deze bladzijde in het: Engels (English) De evolutieleer heeft de neiging om de wedijverende aspecten van de natuur aan te dikken en de samenwerkende aspecten te onderwaarderen. “De aard van de natuur is tanden en klauwen’ is inderdaad het thema van veel evolutionaire boeken. Maar de reële wereld rondom ons kent veel voorbeelden van samenwerkend of symbiotisch gedrag op veel verschillende niveaus. We hoeven daarbij niet verder te kijken dan ons lichaam om een paar van de wonderlijkste bewijzen te zien van samenwerkende activiteiten in de hele schepping. De processen van ademen, spijsvertering, spiersamentrekkingen en coördinatie, voedseltransport en hoe dit bestuurd wordt door de neurale en endocriene systemen, hebben een verbazingwekkende geraffineerde samenwerking aangetoond bij moleculair biologisch onderzoek. De ontdekking van zo’n ingewikkelde samenwerking op cellulair niveau zou eigenlijk Christenen niet moeten verbazen, aangezien de bijbel spreekt over het menselijk lichaam als een symbool van de gemeente van God, of het lichaam van Christus. Kanker zet dat hele stelsel van harmonieuze samenwerkende cellulaire functies op zijn kop. Om groei in de jeugd en het onderhouden in de volwassenheid te laten plaatsvinden moeten cellen zich voortdurend delen in het menselijk lichaam. Kankercellen echter worden gekarakteriseerd door hun ongecontroleerde groei – ze reageren niet op signalen om het delingsproces te stoppen, maar gaan maar door en door. In het lichaam dringen de kankercellen binnen en ze doden de naburige cellen. Ze kunnen zelfs zichzelf opeten. Ze groeien zelfs zo hard, dat ze hun eigen bloedvoorziening afsnijden en zo doden ze zichzelf. In de kunstmatige celcultuur vertonen kankercellen deze eigenschap op een iets andere wijze, want ze gaan groeien tot ze vastlopen en elkaar verstikken. Normale cellen in culturen daarentegen, zullen op de bodem van de stolp blijven totdat ze een onafgebroken enkelvoudige cellaag vormen. Daarna, als ze de aanwezigheid van een buurman opmerken, gaan ze chemische signalen afgeven om te stoppen met reproduceren. Normale menselijke cellen respecteren grenzen en brengen hun buren geen schade aan, terwijl kankercellen hun buren agressief binnenvallen, verstikken en vernietigen.1 Biochemisch onderzoek toont nog andere manieren waarop kankercellen zich als slechte buren gedragen. Sommige kankers produceren bij voorbeeld, abnormale of overdreven signalerende chemicaliën (hormonen of cytokines) die de chemische balans in het lichaam verstoren. Cellen van geavanceerde kankers hebben stofwisselingswegen veranderd, zodat ze vraatzuchtig en inefficiënt de voedingsmoleculen te lijf gingen. Zodoende gaan ze chemisch en fysisch de competitie aan met normale cellen.2,3 Natuurlijk is het resultaat van al dit wanordelijke en gewelddadig celgedrag op den duur de dood van het lichaam, tenzij de kankercellen beheerst kunnen worden of buiten werking gesteld. Dus, wat is de oorzaak van kanker? Dit is een vraag die artsen al duizenden jaren bezighoudt. Galen, de oude Romein, beschreef al het krabachtige uiterlijk van kankerachtige tumoren. (Latijn: kanker = krab) en dacht dat ze werden veroorzaakt door een overdaad aan zwarte gal, volgens de theorie van Hippocratus gebaseerd op vier soorten humeur. Het werkelijk antwoord drong zich op in 1800 toen het celkarakter van tumoren zichtbaar werd met microscopen, maar pas in de laatste twintig jaar heeft men een meer volledige kijk op deze zaak gekregen. De ontdekking van “oncogenen” in 1980 gevolgd door de “tumoronderdrukkende genen” en “DNA reparatie genen” in 1990 gaf ons een duidelijk beeld de reden waarom kankercellen zich zo ongeremd voortplanten. Om dit onderzoek samen te vatten, men ontdekte hele genenbanken die de hele zelfreproducerende machinerie van de cellen regelen. Bepaalde genen, veroorzaken, als ze geactiveerd worden, celdeling – dat noemt men de “oncogenen” en er blijken wel 60 – 70 verschillende soorten te zijn in het menselijk genoom. De oncogenen worden gecontroleerd door de “tumoronderdrukkende genen” die het reproduceerproces afsluiten. Er is gebleken, dat de meeste kankers ontstaan door een meerstappen proces—meervoudige mutaties zouden voortdurende activering kunnen veroorzaken van enkele oncogenen en inactivering van enkele tumoronderdrukkers. Terwijl genetische analyse zekere trends op grote schaal aantoont, zijn de meeste kankers toch ten zeerste heterogeen in hun mutatieprofiel – geen enkelvoudig stel “mutaties” schijnt hen te karakteriseren. Echter er bestaat geen twijfel over, dat het sleutelwoord bij de oorzaak van kanker is “mutaties”, wat leidt tot de ongecontroleerde groei. Een muterende kankercel kun je vergelijken met een kapotte auto waarvan de versnellingshandel vast is komen te zitten, terwijl de remmen het niet doen, met als gevolg een onbestuurbare auto en een ramp.4 Bij deze replicatiegecontroleerde genenbanken vond men ook belangrijke mutatie corrigerende mechanismen. Eigenlijk werd het steeds meer duidelijk, dat we zonder deze mechanismen allemaal reeds in onze jeugd aan kanker zouden komen te overlijden. Een belangrijk studieboek uit de medische fysiologie geeft ons een interessante kijk op deze mechanismen en zo getuigt men (onbewust) van de heerlijke genade van God bij het creëren en onderhouden van deze cellulaire processen.
Naar die ongelofelijke precisie van het DNA reproductieproces wordt ook verwezen door wereldse wetenschappers als “reproductiebetrouwbaarheid”. Betrouwbaarheid is het Latijnse woord voor getrouwheid. Inderdaad: groot is Zijn trouw! Aan de andere kant worden in toenemende mate pogingen ondernomen om alle biologie te bekijken door de Darwinistische lens en kankerbiologie is daarop geen uitzondering. In feite wordt het hele proces van kankerachtige cellulaire verandering gezien als een speciaal geval van Darwinistische evolutie.6 In veel meer belangrijke opzichten vertonen kankercellen gedegenereerde trekken. Ze verkrijgen niet meer informatie, maar vertonen doorgaans een verlies van functies of een wanorde daarbinnen. Dat is weer een voorbeeld van de vreemde volhardendheid van evolutionisten die dingen vooruitgang noemen, die slechts variatievormen zijn. Dat zou je kunnen denken, zoals we hierboven al aantipten. Deze nieuwe kennis zou gebruikt kunnen worden om de natuurlijke theologie aan te vullen van de apostel Paulus, die neergelegd werd in zijn analogie van het “lichaam van Christus” van macroscopisch tot microscopisch niveau. Inderdaad is dit een veel accuratere kijk op de uiteindelijke realiteit, aangezien er voor de anatoom slechts een paar duizend macroscopisch zichtbare delen van het lichaam zijn. De bijbel vertelt, dat de schare van de verlosten zal zijn een “grote menigte, die niemand tellen kan” (Openbaring 7:9). Deze analogie doortrekkend naar de cellulaire wereld van onze lichamen geeft ons een grafisch beeld van de grote kloof tussen goed en kwaad. Wetteloos gedragMen heeft slechts weinig kennis nodig van het panorama der geschiedenis om onder de indruk te komen van het continu voortschrijdende geweld, roof en andere vormen van wetteloos gedrag dat vertoont wordt door de zondige mensheid. De meest gedegenereerde menselijke genootschappen zijn diepgezonken, ze plegen moord, kannibalisme en martelpraktijken. Deze menselijke gedragingen, die de wereld al hebben verziekt vanaf het begin, vertonen ontzettend veel gelijkenis met de fysiologische gedragingen die kankercellen vertonen. Aan de andere kant voorspelt de bijbel een tijd, dat geweld onderdrukt zal worden en vrede de norm wordt voor de hele menselijke maatschappij. ´Niemand doet kwaad, niemand sticht onheil op heel mijn heilige berg. Want kennis van de HEER vervult de aarde, zoals het water de bodem van de zee bedekt.” (Jesaja 11:9). Wereldvrede is vergeefs door veel filosofen en utopische architecten gezocht. Het is ironisch dat elk van ons dagelijks een gelijkenis bij zich draagt, die zich afspeelt op het cellulaire niveau, van de vreedzame deugden die de toekomstige norm zullen zijn in de stad van onze God. De werking van die vreedzame deugden in onze lichaamscellen leidt bij wijze van spreken tot een status van algehele gezondheid. Als die deugden verworden tot een klontje cellen krijgen we kanker. Dit wil niet zeggen dat kanker een moreel probleem is, of dat lijden aan kanker het resultaat is van zondigen. Individuele cellen zijn nooit in staat tot een morele keus in hun gedrag. Maar dit verschijnsel creëert een interessante objectles voor ons, zoals zoveel aspecten aan Gods schepping. Concluderend, de tragedie van kanker is het resultaat van voortschrijdende genetische ontregeling in onze lichaamscellen en als zodanig een manifestatie van de Paradijsvloek van verval en dood. Maar een nauwkeurig onderzoek van kankerbiologie kan ons een diepere waardering geven van de uitgestrekte wijsheid en de goedheid van God en van de onuitsprekelijke gemeenheid van de zonde. Voor informatie over gelelateerde onderwerpen, zie…
Referenties
[ Als deze informatie u van dienst is geweest, wilt u dan biddend overwegen ons een donatie te geven om de kosten te dekken voor deze geloofsopbouwende dienst die beschikbaar is voor u en uw gezin! ] Translated by: Josine Auteur: Dr. David Demick (patholoog), Vriend van, Films for Christ. Web Copyright © 2001, Films for Christ, Alle rechten voorbehouden – behalve als aangegeven op bijgaande “Usage and Copyright” bladzijde die gebruikers van ChristianAnswers.Net het recht verleent om deze bladzijde te gebruiken voor thuis, persoonlijk getuigenis, kerken en scholen. ChristianAnswers.Net |